ماجرا به این صورت است که دانشجوی اقتصادی امکان انتخاب همه دانشکده های اقتصاد را داشت. از رشته که صرف نظر کنیم، در تمام دانشکده ها صد در صد قبول می شد. یعنی با گستره امکان وسیعی تصمیم گرفت و این دردآورتر است...

چرا که بیش از پیش اورا از انتخابی که کرد پشیمان می ساخت. اکنون که به عقب نگاه می کند؛ می بیند اگر شرایط انتخاب رشته همین الان برایش ممکن بود، به احتمال قریب به یقین شریف را انتخاب می کرد. چرا که در این دانشکده جریان غالب علم اقتصاد، بصورتی نسبتا هماهنگ و بسیار منظم تر از سایر دانشگاه ها تدریس می شود. بچه هایی که به شریف می روند، زحمتی مضاعف می کشند، بسیار بیش از ما ریاضی و مدل های مختلف و کاربردهای آنها در اقتصاد را می خوانند، بسیار بیشتر از یک دانشجوی خوب دیگر دانشکده ها، می توانند از دانش اقتصادی خود استفاده کنند و غالبا از دید روشن تر، شفاف تر و مشخص تری در حوزه اقتصاد برخوردارند.

اما بهرحال او دانشگاه تهران، همان پارک دوره لیسانس و رشته تجارت الکترونیک را انتخاب کرد.البته این انتخاب هم بدون در نظر گرفتن جوانب امر صورت نگرفت و کاملا اندیشیده این گزینه انتخاب شد، اما شاید می توانست با تحمیل زحمتی بیشتر بر خودش و شرایط زندگی اش، این انتخاب را نداشته باشد. بهرحال او از این انتخاب خود چند هدف داشت:

 اول، باید به دانشکده ای می رفت که می توانست در کنار درس، کار کند، که این امکان به هیچ وجه در شریف وجود نداشت.

 دوم، هدف او؛ تحصیل دکتری در خارج از کشور بود، و شایع بود که دوره ارشد شریف حداقل 4 سال به طول می انجامد، بنابراین او می توانست در دانشگاه تهران حداکثر دوساله درسش را تمام کند و یکسال هم برای انجام مقدمات مورد نیاز بگذارد و در سال چهارم عملا بصورت بورس در یک دانشگاه متوسط و نسبتا خوب پذیرفته شود، که به این صورت در وقتش حداقل یکسال صرفه جویی می شد.

سوم، از آنجایی که تصورش این بود که تمام دانشکده های ایران شبیه هم هستند، تصمیم گرفت به دانشکده ای برود که آسان گیرتر و البته دارای معدل متوسط بالاتری است(که البته برای کسی چون او که تبحر خاصی در گرفتن معدل های پایین تر از متوسط دارد، متغیرمعدل توضیح دهنده خوبی برای انتخاب دانشکده نبود) و نیز اینکه در آن سال(84) نسبت به شریف، یک بدبینی خاصی وجود داشت و گفته می شد که سرفصل های دروس در این دانشکده مشخص نیست، بچه های شریفی بسیار ناراضی هستند و از این چیزها که البته برخی از آنها حظی از حقیقت را با خود داشتند و باعث شدند تا مسئولان در شریف نسبت به اصلاح روند کاری خود و مشخص کردن درسها و سیلابس های مورد نیاز اقدام کنند بطوری که امسال، بچه های شریف بسیار راضی بودند و درسهای مشخصی به آنها ارایه شده بود و خلاصه این مشکل برطرف شده بود.

چهارم، هدفش هم از انتخاب تجارت الکترونیک این بود که با توجه به اینکه اولا همه گرایش های اقتصاد در ایران شبیه به هم هستند و نهایتا 6 یا 9 واحد با یکدیگر اختلاف دارند، و ثانیا با توجه به جدید بودن این گرایش و احتمال داشتن بازار کار بیشتر در آینده، می توانست تضمین کاری نسبتا خوبی را برای آینده بدست دهد.(همین قدر کافی است!)

اما متاسفانه با ورود به این گرایش و این دانشکده چندین مورد که هرکدام برای خود، مسایل بزرگی هستند، اورا به شدت آزار داد، از جمله:

مشخص نبودن سرفصل درس ها، نبود استاد(قول دانشکده برای آوردن استادهای خارجی، کشک بود!)، کیفیت ضعیف و بسیار پایین درس های ارایه شده، ضعف شدید اساتید، بی نظمی و سردرگمی که البته خاصیت هر رشته جدیدی است، وجود نداشتن چنین گرایشی در هیچ کجای دنیا!!(صرفا MIT یک درس چند واحدی با این نام بتازگی تعریف کرده است. ببینید کشور ما چقدر جلوست!!)، بی ربط بودن و بلاموضوع بودن مباحث مطروحه در این رشته با اقتصاد(معلوم نیست این گرایش که اگر منصف باشیم، هیچ ربطی به اقتصاد ندارد و شاید به مدیریت بیشتر مربوط باشد، چرا در دانشکده اقتصاد تعریف شده است.) ...(بیشتر نمی گوییم چون هنوز قرار است که در این رشته ادامه بدهد! )